Het roze olifant syndroom.

Wanneer een paard gefocust is op de ruiter is het dus uiterst onhandig als de ruiter zelf bang is. Dus wanneer men over een pad rijdt en er staat een vuilcontainer en de ruiter denkt ojee, dat gaat hij vast eng vinden.. dan vindt hij het eng! Soms schrikt de ruiter eerder dan het paard! Dat is best knap nietwaar? Maar het laat wel zien hoeveel een paard van onze lichaamsspanning leest.

Je rijdt en je ziet een roze olifant. Je denkt ojee daar gaat mijn paard van schrikken. Dan focus je niet op de roze olifant maar op iets anders. En dat is onwijs moeilijk. Dat vereist concentratie, creativiteit en oefening.

Maar keer op keer de ervaring dat er niets gebeurd en dat je het overleefd hebt versterkt je ontspanning. Mocht je het een te grote stap vinden om alleen te doen, vraag iemand om mee te lopen aan een halstertouw. Zo heb je een veiliger gevoel en kan je dit gaan oefenen. Ook niet gelijk met een carnavalsoptocht (vol rosé olifanten) mee willen doen. Begin met kleine stapjes, houdt het behapbaar.

Het is belangrijk dat we weer positieve plaatjes kunnen gaan verzamelen. Ben je deze stappen aan het zetten en het paard gaat in rengalop richting stal dan werkt dit niet. Dus is je paard niet bomproof kan een goede schriktraining helpen.

Angst en leeftijd

Het gaan zitten op een pony die veel sterker is dan jou is niet voor iedereen een leuke hobby. Kinderen kunnen ondanks hun onbevangenheid ook angstig zijn. Hun aanmoedigen om door te gaan en niet te zeuren helpt meestal niet. Het kind gaat alleen maar pony`s ontwijken omdat het erop zitten verbonden is aan het in de buurt zijn van pony’s. Zaak is om eerst uit te vinden of het kind het paardrijden echt leuk vindt en wanneer het kind paarden leuk vind kan het ook zijn dat het grondwerk veel aantrekkelijk is. Wanneer het kind paardrijden zeker leuk vindt maar wordt geblokkeerd door angst dien je hier respectvol mee om te gaan. Op een pony gaan zitten die veel sterker is dan jij kan voelen als een controle verlies. Je geeft de regie uit handen. Wat ik dus doe is het kind de regie terug geven. Het kind bepaald wat hij/ zij wel of niet wilt. Ik maak alles is kleine stapjes. Dus het opstijgen en even zitten tot een rondje stappen terwijl ik de pony vast hou. Tussendoor bespreek ik wat het kind wil en hoe het voelt. Vindt hij/ zij het eng en wilt halt houden doe ik dat acuut. Het kind krijgt zo de regie weer terug en kan de pony gaan leren vertrouwen.

Wanneer we ouder worden neemt bij de meeste mensen de angst toe. We hebben kinderen, een verantwoordelijke baan of we zien het gevaar beter. Ik denk dat het een logisch gevolg is van het ouder wordende lichaam. Wanneer je ouder bent stuiter je niet meer zo makkelijk wanneer je eraf valt. Je breekt veel sneller iets en het duurt veel langer eer je hersteld bent. Daarbij ben je ook niet meer zo snel en laten we vooral niet vergeten dat je ook gewoon wijzer bent geworden. Dus wat mij betreft zaak om deze gevoelens serieus te nemen en op een braaf paard te gaan zitten. Dan nog blijven paarden dieren en kan er van alles gebeuren. Maar ga het niet meer opzoeken om op een wilde mustang te klimmen. Heb je die behoefte op oudere leeftijd wel en heb je geen angst? Dan lekker doen natuurlijk. Maar maak er geen moeten van en wanneer je angst hebt wordt het moeten. Haal uit elkaar wat reëel is. Staat er een briesende wilde mustang voor je neus neem je gevoel serieus. Staat er een rustig braaf paard voor je ga het opbouwen zoals hiervoor beschreven. Wanneer je gevoel irreëel is moet je weer positieven plaatjes gaan verzamelen.